در روزگاری كه پرازتنهایی ست ،روزگاری كه عشق خالی از زیباییست

روزگاری كه قلم،اوج یك دانایی ست، منتظر خواهم ماند، كه بیایی آن روز

سر راه تو نهم سبدی از نرگس، بغلی قاصدك ومشتی نور

تا رساند به برت، انتظار قدمت را كه شوم

محو روی مه تو،وتو خواهی آمد با كوله باری پر عدل

چاشنی اش هم عشق، ودلم،قلبم را،پرخواهی كرد

از هرچه در آن زیباییست، وتو خواهی آمد...